مدیران نالایق چگونه مدیریت می کنند؟

چه چیزی باعث شده که این فرد علی رغم رفتار نامناسب و سطح دانش ناکافی در جایگاه مدیریتی قرار بگیرد؟ این سوال را همه ما حداقل یک بار از خود پرسیده ایم ، زمانی که در برخی سازمانها با مدیرانی رو به رو شده ایم که بر حسب شانس یا صرفا سابقه کاری در آن جایگاه قرار گرفته اند .این افراد که عموما از توانمندی بالایی برخوردار نیستند ممکن است نتوانند نقش خود را به درستی ایفا کنند و در این صورت با مشکلاتی نظیر عدم مهارت های مدیریتی ، عدم تجربه ، ناسازگاری فرهنگ سازمانی و عدم توانایی در مدیریت استراتژیک مواجه شده و ضرر های جبران ناپذیری برای کسب و کار به دنبال خواهند داشت. اما آیا خود آنها از این موضوع مطلع هستند؟ و آیا برای بهبود این وضعیت تلاش میکنند؟ متاسفانه در بسیاری از موارد پاسخ این سوال خیر است.
چرا که آنها به دلیل ترس از دست دادن جایگاه خود و برای حفظ آن دست به راهکارهایی نامناسب میزنند.
کوتوله پروری اولین و ساده ترین استراتژی برای این مدیران است تا جلوی رشد افراد را در سازمانها گرفته و همه چیز تحت کنترل آنها باشد.اولین قدم برای آنها این است که به جای استفاده از افراد متخصص از استخدام افراد با سطح تخصص کمتر استقبال می کنند زیرا نمی خواهند تحت سایه افراد ماهر قرار گیرند. آنها مانع رشد افراد زیر دست خود شده و معیار ارتقا را وفاداری و چاپلوسی میدانند. آنها بزرگ دیده شدن خود را در استفاده از اینگونه افراد در ساختار سازمانی میدانند و عمیقا بر این باور هستند که استخدام اینگونه افراد تهدید درون سازمانی محسوب نمیشود.
این مدیران در تصمیم گیری ها با کسی مشورت نمی کنند و یا در مواقعی خاص با افرادی مطابق با طرز فکر خود مشورت می کنند چون فقط در این صورت مورد تایید قرار میگیرند. عدم انتقاد پذیری و عدم پاسخگویی در مقابل اشتباهات از دیگر ویژگی های این مدیران است.
در این مجموعه ها به دلیل اینکه اهداف شخصی برای آنان از اهداف سازمان مهمتر است ، افراد توانمند تیم یا سرخورده میشوند یا از سازمان جدا میشوند در نتیجه سازمان سرمایه های خود را از دست می دهد .
این پدیده آسیب های اجتماعی زیادی را نیز به دنبال خواهد داشت که مهاجرت مدیران توانمند و افراد لایق از مهمترین آنهاست و به نظر می رسد تنها راه جلوگیری از این موارد، جایگزینی این افراد با مدیران لایق است.